Η ποιητική συλλογή Σφαίρες του Δημήτρη Χαλαζωνίτη ισορροπεί ανάμεσα στο προσωπικό και το συλλογικό. Το υπαρξιακό και το κοινωνικό. Τη μνήμη και την απώλεια. Με έναν ιδιότυπο, προσωπικό τόνο και μια στοχαστική διάθεση, ο ποιητής αναμετριέται με τις αποστάσεις που χωρίζουν τον άνθρωπο από τον χρόνο και τον θάνατο, τη συγχώρεση και την αλήθεια, την επιθυμία και την αυτογνωσία.
Χρησιμοποιώντας τη μικρή φόρμα με ακρίβεια και μέστη έκφραση, τα ποιήματα της συλλογής μοιάζουν με στιγμές απόλυτης αλήθειας – κοφτές, αιχμηρές, αναπόδραστες, όπως οι ίδιες οι σφαίρες που τις τιτλοφορούν. Οι στίχοι του Χαλαζωνίτη λειτουργούν σαν λεπτοδουλεμένα θραύσματα μιας μεγάλης εικόνας, όπου το υπαινικτικό υποκαθιστά το προφανές και το λιτό αφήνει χώρο στη σκέψη. Η γλώσσα του είναι ελλειπτική, λιτή αλλά ακριβείας, αποφεύγοντας τη φλυαρία και επιδιώκοντας την πυκνότητα.
Η ποίηση του Χαλαζωνίτη φέρνει στον νου έναν σιωπηλό διάλογο με τον αναγνώστη, όπου κάθε λέξη, κάθε στίχος, μοιάζει να κουβαλάει το βάρος μιας μεγαλύτερης ιστορίας. Τα ποιήματα δεν παραδίδονται αυτούσια, αλλά ζητούν να τα αποκρυπτογραφήσεις, να αφεθείς στη ρυθμική ροή τους και να ανακαλύψεις τα στρώματα νοημάτων που κρύβονται κάτω από την επιφάνεια.
Η έκδοση του βιβλίου είναι εξίσου προσεγμένη, με τον εξαιρετικό σχεδιασμό του Γιάννη Κουρούδη (K2DESIGN), ο οποίος αποδίδει αισθητικά την ατμόσφαιρα της συλλογής με τρόπο που ενισχύει τη στοχαστική και λιτή φύση των ποιημάτων. Το εξώφυλλο, η τυπογραφία και η συνολική αισθητική του βιβλίου συνθέτουν ένα αρμονικό σύνολο, όπου το περιεχόμενο και η μορφή γίνονται ένα.
Το Σφαίρες δεν είναι απλώς μια ακόμα ποιητική συλλογή. Είναι ένα έργο που συνδυάζει τη γλωσσική ακρίβεια με την εσωτερική ένταση, τη σιωπή με την έκρηξη, δημιουργώντας μια εμπειρία ανάγνωσης που ξεπερνά το χαρτί και μένει χαραγμένη στη σκέψη. Με τη δύναμη του λιτού και την ένταση του υπαινικτικού, το βιβλίο αφήνει τον αναγνώστη να στοχαστεί πάνω στις μικρές και μεγάλες αποστάσεις που καθορίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη.
Σφαίρα εκατό. Η τελευταία.
Για τον καθρέφτη σας.
Κι αν πάλι τίποτα
Τότε εγώ. Στο στόμα.