Trio Lumpen – Η Φράουλα.
Έχει ειπωθεί πολλές φορές ότι η Αθήνα είναι μια πολύ με πολλές, ίσως πάρα πολλές, θεατρικές σκηνές. Εκτός από το κεντρικά θέατρα υπάρχουν διάσπαρτα τόσο στην Αθήνα αλλά και στους κοντινούς Δήμους, πολλές σκηνές που ζητούν την προσοχή μας.
Μια από αυτές είναι το θέατρο Βαφείο που εδώ και αρκετά χρόνια φιλοξενεί παραστάσεις από διαφορετικά είδη. Εκεί σε ένα στενό στην περιοχή του Κεραμεικού, αρκετά κοντά σε άλλα θέατρα, ανεβαίνει η παράσταση Trio Lumpen – Η Φράουλα.
Η παράσταση σε σκηνοθεσία και κείμενο ενός εκ τω τριών που παίζουν κιόλας σε αυτήν, φιλοδοξεί να πει την ιστορία τριών ατόμων που προσπαθούν να ζήσουν και να διασωθούν στο σήμερα. Στα χρόνια της πανδημίας και με έναν πόλεμο ξανά να βαραίνει την παγκόσμια ιστορία, αυτοί οι τρεις, κάνουν τα πάντα για να σώσουν ότι σώζεται, να ζήσουν το δικό τους ”αμερικάνικο όνειρο” στην Ελλάδα και να καταφέρουν να βρουν την καλή σε μια κοινωνία που τους έχει συνεχώς στην απ’ έξω. Ένα παρακράτος που συντηρεί το κράτος και θέλει να γίνει καθεστώς. Μια ελπίδα για μια αλλαγή που κρέμεται από το καλώδιο ενός τηλεφώνου που ποτέ δεν χτυπά για τον σκοπό που πρέπει.
Ο Γιώργος Τσαγκαράκης που υπογράφει τόσο την σκηνοθεσία και το κείμενο προσπαθεί μέσω της παράστασης να δείξει την ”αλήθεια” σε ένα κοινό που ίσως είναι κουρασμένο ή και πάλι να μην πολύ νοιάζεται πια. Αυτό που καταφέρνει όμως είναι να ανακυκλώνει με ανέμπνευστο τρόπο όλα τα συνθήματα που ακούμε σε κάθε διαδήλωση μέσα από τα μεγάφωνα και που πολλές φορές η επανάληψη τους μας προκαλεί εκνευρισμό παρά την ανάγκη να συνταχθούμε μαζί τους. Το κείμενο του έχει κάποια καλά σημεία που όμως χάνονται σε ασύνδετες και χωρίς ρυθμό υπό-ενότητες μιας παράστασης που πραγματικά εξαντλεί κατά πολύ το χρόνο που θα έπρεπε να διαρκεί. Ένα κείμενο μπουχτισμένο σε αλληγορίες πρώτου επιπέδου όπως η επιλογή ότι ο ένας εκ των τριών είναι μουγκός.
Η σκηνοθεσία είναι άνευρη, άχρωμη και στην τελική μη αποτελεσματική μιας και δεν υπάρχει μια ισορροπία που να εξασφαλίζει στον θεατή την ομαλή σύνδεση της μιας σκηνής με την άλλη. Το έργο ”φωνάζει” την ανάγκη του δημιουργού του να πει κάποια πράγματα που ναι μεν είναι σωστά αλλά καταλήγουν στο θεατή με το λάθος τρόπο ή χειρότερα με τον πιο απλό τρόπο. Πρόκειται για ένα έργο που οι ηθοποιοί προσπαθούν να διασωθούν από τις ίδιες τους δυνάμεις και μόνο ένας το καταφέρνει αυτό και πάλι με πολύ κόπο.
Μια παράσταση που απευθύνεται κατά κύριο λόγο όπως έχει δημιουργηθεί σε ένα κλειστό κύκλο θεατών που είναι γνώστες του περιεχομένου και νιώθουν οικεία να ακούν τα ίδια ξανά και ξανά. Γιατί η διάρκεια της παράστασης, μαζί με το φορτωμένο κείμενο προκαλεί στον μέσο θεατή την αποστροφή και μετά από λίγο να μην ακούει καν το τι λέγεται από τους ηθοποιούς πάνω στην σκηνή.
Χρήστος Βασιλακόπουλος