Στη σκηνή του θεάτρου Μικρό Χορν, ανεβαίνει ένα έργο που γράφτηκε μόλις πριν από δέκα χρόνια, από την Young Jean Lee. Η παραγωγή του ’18, έκανε την Lee να είναι η πρώτη Ασιάτισσα Αμερικανίδα που έργο της ανέβηκε στο Broadway. Φυσικά μιλάμε για την παράσταση Straight White Men, σε σκηνοθεσία από την Κίρκη Καραλή.
Στο έργο, τρία αδέρφια επιστρέφουν στο πατρικό τους σπίτι για την γιορτή των Χριστουγέννων, κάπου στις μεσοδυτκές πολιτείες της Η.Π.Α., για να κρατήσουν παρέα στον χήρο πατέρα τους. Ο ένας είναι συγγραφέας, ο δεύτερος τραπεζίτης και ο μεγαλύτερος από τους τρεις, που έχει μετακομίσει και μένει μαζί με τον πατέρα του, απόφοιτος του πανεπιστημίου Harvard. Η έλλειψη φιλοδοξίας από μεριάς του μεγαλύτερου αδερφού, φέρνει τις σχετικές πιέσεις από όλους για το τι πρόκειται να κάνει με την ζωή του από εδώ και πέρα.
Το συγκεκριμένο έργο γεννήθηκε σε ένα εργαστήρι που είχε δημιουργήσει η Lee, με ένα γκρουπ ανθρώπων που είχε γυναίκες, άτομα διαφορετικού χρώματος και μελών της LGBTQ κοινότητας. Η Lee, που είχε επίγνωση ότι κάτω από την ομπρέλα λευκοί straight άντρες διάφορες περιθωριοποιημένες ομάδες τους έχουν κατατάξει ως την επιτομή του ”κανονικού”, ρώτησε τα άτομα που απάρτιζαν το εργαστήριο ποιες είναι οι σκέψεις τους για τους λευκούς straight άντρες και πως θα ήθελαν να συμπεριφέρονται αυτοί. Το αποτέλεσμα της εκτεταμένης συζήτησης ήθελε τον ιδανικό λευκό, straight άντρα να μην είναι επιθετικός, να έχει μια παθητική στάση στις κοινωνικές αδικίες και γενικότερα να μην επεμβαίνει σε ότι δεν τον απασχολεί άμεσα. Η Lee χρησιμοποίησε όλα όσα άκουσε στο εργαστήρι και δημιούργησε, σύμφωνα με τις επιθυμίες της ομάδας, τον χαρακτήρα του μεγάλου αδερφού του έργου. Όταν παρουσίασε τον χαρακτήρα στο εργαστήρι και παρόλο που ήταν ακριβώς στα μέτρα όλων όσων είχαν πει, η ομάδα τον μίσησε από την πρώτη στιγμή. Μέσα από την συζήτηση που ακολούθησε, ήρθαν στο συμπέρασμα ότι όλοι οι παράγοντες που έκαναν τον χαρακτήρα τον ιδανικό λευκό, straight άνδρα συγχρόνως τον μετέτρεπαν σε έναν αποτυχημένο που κανείς δεν συμπαθούσε.
Έτσι γεννήθηκε η περιέργεια στην Lee, να ανακαλύψει τι πραγματικά σημαίνει ο ορισμός ‘λευκοί straight άντρες” και πόσες μη ρεαλιστικές προσδοκίες κουβαλάει αυτή η ταμπέλα. Η απάντηση είναι αυτό το θεατρικό κείμενο που παλαντζάρει συνεχώς σε όλα αυτά που είναι, θα έπρεπε να είναι και δεν γίνεται να είναι ένας λευκός, straight άντρας. Γνώριμες εικόνες που δεν εγκλωβίζονται στην συγγενική σχέση αλλά στην ευρύτερη αλληλεπίδραση ανάμεσα σε άντρες. Κάποιες φορές κλίνουν σε μια ωμή, τραχύ, κάφρικη πλευρά και άλλες φορές αγγίζουν συναισθηματικές ποιότητες ενός παιδιού που χρειάζεται την προσοχή και την αγάπη που δεν αφήνει η επίπλαστη αρρενωπότητα να φανεί προς τα έξω.
Όμως το έργο δεν μένει εκεί. Ο πρόλογος και εναλλαγή σκηνών ανήκουν σε δυο άτομα που απέχουν από την ταμπέλα του straight, λευκού άντρα. Είτε πρόκειται για διεμφυλικά άτομα, είτε για άτομα που η έκφραση του φύλου τους δεν συνάδει με τις κοινωνικές νόρμες του τι είναι αρρενωπότητα και θηλυκότητα. Ακούμε τις ιστορίες τους, γινόμαστε μάρτυρες της τοξικής αρρενωπότητας, της κοινωνικής ανισότητας και του αποκλεισμού όταν δεν μπορούν να ενταχθούν στην ταμπέλα των straight, λευκών αντρών.
Η σκηνοθεσία της Καραλή για το Straight White Men δεν φέρει εκπλήξεις παρά δίνει τον τόνο για να μπορέσουν οι ηθοποιοί να εξελίξουν τον χαρακτήρα του ρόλου τους. Η σκηνοθετική ιδέα της χρήσης live βίντεο μένει ανεκπλήρωτη και προκαλεί αμηχανία παρά δίνει περισσότερο βάθος σε ότι λέγεται. Ο Αλέξανδρος Πέρρος και ο Γιάννης Ποιμενίδης έχουν μια αβίαστη χημεία που βοηθάει το έργο σε σημεία να κάνει υψηλές πτήσεις. Ειδικά ο Πέρρος μοιάζει να ελέγχει κάθε εκατοστό τη σκηνής και να έχει το κατάλληλο κωμικό timing για κάθε ατάκα που λέει. Σε αντίθεση με τον Θοδωρή Αντωνιάδη και Κώστα Ξυκομηνό που δεν καταφέρνουν να ισορροπήσουν μέχρι και το τελευταίο λεπτό της σκηνικής τους παρουσίας. Ο Θέμης Θεοχάρογλου (Holly Grace) και η Μελίνα Νάτσιου, που φέρουν και τη συναισθηματική άγκυρα της παράστασης καταφέρνουν και ξεχωρίζουν από το πρώτο λεπτό.
Μια παράσταση που όλα όσα δεν λέγονται είναι μεγαλύτερα από εκείνα που λέγονται. Μια παράσταση που με το τέλος της, ο θεατής πρέπει να νιώσει λίγη περισσότερη εν συναίσθηση.
Το ανοιχτό τέλος της παράστασης Straight White Men, θα είναι η αρχή για περισσότερες ερωτήσεις παρά απαντήσεις.
Για εισιτήρια της παράστασης, μπείτε εδώ.
Βασιλακόπουλος Χρήστος