On ego, του Μικ Γκόρντον
On ego, «στο εγώ». Πώς ορίζουμε όμως το «εγώ»; Ο Γκόρντον, τολμά να παίξει με αυτόν τον ορισμό και να μας παρασύρει μαζί του.
Μια προσπάθεια τηλεμεταφοράς, ένα τυπικό πείραμα μιας επιστημονικής διάλεξης είναι η αρχή όλων. Ο Άλεξ είναι νευρολόγος. Επιθυμεί να πείσει το κοινό της διάλεξης του, πως ο άνθρωπος είναι οι νευρώνες του.
Η γυναίκα του, Άλις, μακριά από την επιστημονική κοινότητα, παλεύει με μια σπάνια ασθένεια. Παράλληλα ο πατέρας της, Ντέρεκ, συνεργάζεται με τον Άλεξ στα πειράματα τηλεμεταφοράς.
Ένα σχεδόν φουτουριστικό σκηνικό, απαλλαγμένο από χρονικές αναφορές και τοποθετήσεις, μας μεταφέρει σε ένα διαχρονικό παρόν. Αυτό στην τέχνη είναι πάντα στοίχημα. Η διαχρονικότητα δεν μπορεί να προκύψει αποκλειστικά από το θέμα ή το κείμενο.
Η τηλεμεταφορά στην εποχή μας δεν παύει να είναι ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Το ερώτημα της ύπαρξης είναι πανανθρώπινο και διαχρονικό. Από αυτές τις αντιθέσεις, έγινε το κράμα «on ego».
Η μετάφραση απέδωσε επιτυχώς τόσο την επιστημονική ορολογία όσο και τους διαλόγους. Δεν υπήρχαν αναφορές που έπρεπε να αναχθούν στα ελληνικά δεδομένα. Η γλώσσα του έργου ήταν εξαιρετικά ακριβής και λειτουργική, στοιχείο εξαιρετικά σπάνιο σε μεταφρασμένα έργα.
Εκτός από την μετάφραση, στον κ.Νταλιάνη, πρέπει να αποδοθούν και εύσημα για την σκηνοθεσία. Πάντα πιστός στην σκηνοθετική του ταυτότητα. Αξιοποίησε τα σκηνικά μέσα, έδωσε χώρο σε νεαρότερους ηθοποιούς και άφησε μια λεπτή επιτήδευση στον λόγο.
Η επιτήδευση, ίσως να είναι και ένας καταχρηστικός όρος. Στο θέατρο, η ατμόσφαιρα του ζωντανού θεάματος, πρέπει να βρίσκει τον τρόπο να κρατά το ενδιαφέρον του κοινού. Εν προκειμένω, σίγουρα έχει βρεθεί.
Τα τεχνικά μέρη, αν και αξιόλογα, είναι αδύνατο να ξεχωρίσουν μπροστά στις ερμηνείες. Η μουσική του Νίκου Κηπουργού ήταν σε αρμονία με το υπόλοιπο έργο. Το σκηνογραφικό κομμάτι, διεκπεραίωσε τον ρόλο του χωρίς να εντυπωσιάσουν οι επιλογές.
Αξίζει να γίνει ειδική μνεία στο πρωτότυπο τραγούδι της παράστασης. Η ερμηνεία της Ελεονόρας Ζουγανέλη ήταν εξαιρετική.
Ο Γιάννης Καπελέρης, ένας Άλεξ μοναδικός. Αν και κωδικοποιεί το τέλειο αντίγραφό του επί σκηνής, καταφέρνει να ξεχωρίσει. Μια μεστή ερμηνεία, άλλοτε με σοβαρό προφίλ επιστήμονα, άλλοτε να φλερτάρει με τους φόβους του ερωτευμένου.
Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, με έπεισε πως ήταν η Άλις. Αδυνατώ να φανταστώ οποιαδήποτε άλλη ηθοποιό στο ρόλο αυτό. Συγκινητική χωρίς καμία υπερβολή, δυναμική παρουσία στην σκηνή και με άψογα εύθραυστη κίνηση και συμπεριφορά.
Ο Θανάσης Βλαβιανός, ως Ντέρεκ, κινήθηκε εξαιρετικά μεταξύ κωμικών και τραγικών στοιχείων. Ο Γιώργος Κορομπίλης, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η Χρύσα Νταή έφερε εις πέρας όλους τους μικρότερους ρόλους που ανέλαβε, συμπεριλαμβανομένου του βοηθού σκηνοθέτη.
Το έργο από μόνο του ήταν μια εξαιρετική επιλογή για το ρεπερτόριο του θεάτρου «Από μηχανής θέατρο». Η αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης είναι πάντα επίκαιρη. Πόσο μάλλον, σε μια χρονική περίοδο που η ανθρωπότητα βάλλεται από τον φόβο της επιβίωσης.
Η φιλοσοφική αναζήτηση της ύπαρξης, σίγουρα δεν ακούγεται σαν ένα ευχάριστο θέμα. Όμως όταν τεθεί στο σωστό πλαίσιο, πάντα διυλίζει τις πιο κρυφές σκέψεις και αγωνίες του ανθρώπου. Πολλώ μάλλον εφόσον, από παθητικός δέκτης, έχει τον λόγο, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο προσωπικά.
Δεν πρόκειται να λάβετε απαντήσεις στα μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα. Δεν τίθενται άλλωστε για να απαντηθούν, αλλά για την προσωρινή προσωπική μας ικανοποίηση. Σίγουρα όμως, στο «on ego», θα επαναπροσδιορίσετε της ουσίας της ζωής.
Ακούγεται μεγαλόστομο μια παράσταση να έχει τέτοια δυνατότητα. Αν με αμφισβητείτε, δεν έχετε παρά να τηλεμεταφερθείτε στο από μηχανής και να το διαπιστώσετε!
Λένι Παλαιολόγου
https://www.viva.gr/tickets/theater/on-ego/