Την ώρα που η κλασσική θεατρική περίοδος διανύει τους τελευταίους δυο μήνες της, νέες παραστάσεις έρχονται να προστεθούν για σύντομο χρονικό διάστημα στις επιλογές που μπορούν να κάνουν οι θεατές. Η παράσταση ΟΙ ΕΓΚΑΤΑΛΥΠΗΜΕΝΕΣ που ανεβαίνει στο θέατρο ΔΡΟΜΟΣ αποτελεί μια τέτοια επιλογή, ειδικά για ένα κοινό που ψάχνει κάτι το διαφορετικό, αυτό που δεν ακολουθεί παρά προτείνει και ας είναι αυτή η πρόταση ένα άλμα πίστης από το θεατή προς τον δημιουργό.
Αν θα έπρεπε να περιγράψουμε το τι διαπραγματεύεται η παράσταση ΟΙ ΕΓΚΑΤΑΛΥΠΗΜΕΝΕΣ, ίσως η ίδια η παράσταση να έχανε την ουσία της. Γιατί αυτή η θεατρική πρόταση από την Δάφνη Μαρκάκη (υπογράφει την μουσική επιμέλεια, σκηνοθεσία αλλά και τα κείμενα) έχει να κάνει περισσότερο με την αίσθηση που σου αφήνει παρά με μια γραμμική αφήγηση που θέλει να σε πάει από το άλφα στο βήτα και να καταλήξει στο ωμέγα. Η Μαρκάκη, με σαφή και έντονη καλλιτεχνική άποψη, όπως κάθε καλλιτέχνης που σέβεται τη σκηνή που πατάει, προσπαθεί να επικοινωνήσει τα άγχη, τους προβληματισμούς και την ματιά της στο σύνολο για αυτό που ζούμε όλοι μας και ίσως να μην το φιλτράρουμε ανάλογα. Άλλωστε αυτός είναι ο σκοπός του θεάτρου και όλων όσοι προσπαθούν να επικοινωνήσουν μέσω αυτού. Κοινές εμπειρίες, ή και όχι, κοσκινίζονται υπό διαφορετικό πρίσμα και αυτό που απομένει είναι η αίσθηση που γιγαντώνεται ως μια φούσκα που μας ενώνει όλους και μας κάνει να συνδεόμαστε για κάποια λεπτά. Μέχρι εκείνη ξαφνικά να σπάσει και ο καθένας να κρατήσει το κομμάτι που ”κόλλησε” πάνω του καλύτερα.
ΟΙ ΕΓΚΑΤΑΛΥΠΗΜΕΝΕΣ της Μαρκάκη, είναι γυναίκες διαφορετικών γενεών που προσπαθούν να αποσαφηνίσουν τι είναι αυτό που της ορίζει, τι είναι αυτό που χάθηκε και τι είναι αυτό που τελικά λέμε ευτυχία, ικανοποίηση ή και πληρότητα. Μπερδεμένες σκέψεις μπροστά από ένα μικρόφωνο διανθισμένες από μια αισθητική που δείχνει μια συγκεκριμένη ματιά αλλά και τη χρήση μιας ποπ κουλτούρας που όλοι ξέρουμε και μας καθορίζει ως ένα σημείο. Βέβαια, η παράσταση έχει αρκετά σκαμπανεβάσματα και μια ανάγκη της δημιουργού να αποποιηθεί της ευθύνης αν δεν αρέσει το εγχείρημα της που σχεδόν επαναλαμβάνεται σε όλη τη παράσταση, αυτό-τραυματίζοντας αυτό που η ίδια προσπαθεί να κάνει. Αλλά ποιος καλλιτέχνης δεν νιώθει ανασφαλής όταν απογυμνωμένος αφήνεται μπροστά στο κοινό να τον κρίνει για όλα όσα επέλεξε να δείξει;
Στη παράσταση ΟΙ ΕΓΚΑΤΑΛΥΠΗΜΕΝΕΣ συμμετέχουν, εκτός της Μαρκάκη, η Χριστίνα Μάλλιου, Γιώτα Τσιότσκα και Κατερίνα Μπουλάκου. Η Γιώτα Τσιότσκα έχει αυτό το κωμικό timing που κάνει το κείμενο αστείο, ακόμα και εκεί που δεν είναι, και δημιουργεί μια συμπάθεια που φέρνει το κοινό να συμμετέχει περισσότερο όταν εκείνη είναι παρών. Η Χριστίνα Μάλλιου εξελίσσεται σε μια πραγματική δύναμη επί σκηνής που σε κάνει να ξεχνάς οτιδήποτε άλλο έχει προηγηθεί. Ενώ η νεότερη όλων, Κατερίνα Μπουλάκου, καταφέρνει και ξεχωρίζει αργά και σταθερά, ειδικά στο μονόλογο της στα σκοτάδια με μια πόρτα προς το δρόμο ανοιχτή που θυμίζει περισσότερο κινηματογράφο παρά θέατρο. Η ίδια η Δάφνη Μαρκάκη παρότι είναι σαφές ότι μένει στα μετόπισθεν υποκριτικά για χάρη της όλης επιμέλειας της παράστασης, έχει καλές στιγμές που ίσως θα έπρεπε να ήταν περισσότερες.
Μια παράσταση που όπως είπαμε αφήνει μια αίσθηση, την αίσθηση του τι είναι το θέατρο. Μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή που το κοινό και οι ηθοποιοί βρίσκονται σε έναν συγκεκριμένο χώρο, ”μοιράζονται” όσα ξέρουν ή νομίζουν ότι ξέρουν, ”συνομιλούν” με ένα ασαφή τρόπο και αποχωρίζονται έχοντας ο καθένας μια βιωματική εμπειρία που δεν αναλύεται παρά υπάρχει μέσα τους. Αποτελεί μια βιωματική εμπειρία, και όπως κάθε τι που σχετίζεται με το θέατρο, είναι θνησιγενές και πρέπει να το ζήσεις για να το κουβαλάς μέσα σου.
Για εισιτήρια της παράστασης, μπείτε εδώ.
ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ