Το Σλουθ, η γνωστή αστυνομική κωμωδία του 1972, εκτός από κινηματογραφικό, αποτελεί και θεατρικό έργο. Διαδεχόμενη μια επιτυχημένη σεζόν με sold out παραστάσεις, φιλοξενείται ξανά στην κάτω σκηνή του από Μηχανής. 50 χρόνια μετά, από την συγγραφή του ωστόσο, πως επικοινωνεί ακόμα με το κοινό αυτό το έργο;
Πρόκειται για ένα κείμενο που κινείται στον άξονα της σάτιρας με κέντρο τα αστυνομικά μυθιστορήματα. Δεν αρνείται τα ευρήματά τους. Αξιοποιεί τις επικρατούσες φόρμες αυτού του λογοτεχνικού είδους, μαζί με τα κλισέ, τους χαρακτήρες όπως ο ομώνυμος ο «Σλουθ», τις ανατροπές.
Η ατμόσφαιρα, οι συνήθειες και οι αντιλήψεις της εποχής που γράφτηκε, δεν μπορούσαν να αποσιωπηθούν. Είναι αδύνατο να στερήσει κανείς από ένα έργο τόσο βασικά συστατικά, την ταυτότητά του. Σε μια τέτοια περίπτωση μιλάμε για άλλο έργο, ή διασκευή.
Η υπόθεση, αφορά δύο άντρες που διαπραγματεύονται το ποιος θα κρατήσει την γυναίκα του ενός. Στην προσπάθεια αυτή, παίζουν ένα παιχνίδι με ρόλους και όρους εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Οι ρόλοι δεν είναι πάντα διακριτοί, ούτε και ο νικητής.
Η αφορμή της συνάντησής τους, φθίνει προοδευτικά όσο διεισδύοντας στο έργο. Το αντικείμενο του πόθου τους γίνεται περισσότερο αντικείμενο-τρόπαιο. Η γυναίκα που ιδιότυπα τους ένωσε, δεν είναι πια παρά ένα κατασκεύασμα.
Δεν είναι η γυναίκα ο στόχος τους, αλλά η επικράτηση του ενός έναντι στον άλλο. Θα μπορούσαν με το ίδιο ύφος να μιλούν για πολιτική, για αθλητικά ή ό,τι άλλο. Η πατριαρχική αντίληψη γίνεται ιδιαίτερα εμφανής, που προβληματίζει για την επιλογή του έργου, την εποχή του metoo.
Η πρώτη αίσθηση που δίνει, ο κυνισμός του Γουάικ, είναι πως αντιλαμβάνεται τις γυναίκες σαν αντικείμενα. Δεν έχουν συναισθήματα, δεν έχουν βούληση και δεν έχουν λόγο στην επιλογή συντρόφου. Ο δε αντίλογος του Τιντλ, είναι ασθενής και δεν στοχεύει στην υπεράσπιση της ερωμένης του.
Από ένα παιχνίδι διεκδίκησης, μετατρέπεται σε παιχνίδι αυτοπραγμάτωσης. Ο νικητής του παιχνιδιού κερδίζει την ταπείνωση του αντιπάλου, όχι μια σύντροφο.
Οι δύο αντίπαλοι αυτοαναλύονται και εκθέτονται καθώς μπλέκονται στην υπόθεση του παιχνιδιού τους. Ο Γουάικ λατρεύει να παίζει και να γράφει τους άψογους φόνους. Ο Τιντλ, ζει με την ελπίδα να ικανοποιήσει τις προσδοκίες που του κληροδότησε ο μετανάστης πατέρας του.
Δίνουν ταξική χροιά στην κόντρα τους. Ο μεν σύζυγος αποτελεί το κεφάλαιο και ο δε εραστής, την εργατική τάξη. Η ισορροπία διαταράσσεται και οι ρόλοι ρέουν πάνω στην σκηνή.
Η προβληματική αντιμετώπιση της γυναίκας σαν μέσο, είναι η πρώτη ανάγνωση, ωστόσο δεν παύει να γίνεται αντιληπτή. Ο Άντριου Γουάικ δεν μπορεί παρόλα αυτά να συλλάβει την ανθρώπινη αξία ανεξαρτήτως φύλου. Ο Μίλο Τιντλ, διεκδικεί κυρίως το δικαίωμά του να παντρευτεί με την γυναίκα που αγαπά.
Η δράση είναι πολυεπίπεδη, στήνεται γύρω από την φιλοσοφία της αστυνομικής περιπέτειας και του ψυχολογικού θρίλερ. Η ταχύτητα των εξελίξεων είναι ανάλογη με την επιθυμία των χαρακτήρων για το παιχνίδι. Το τέλος είναι μια κάθαρση για τον Γουάικ ή τουλάχιστον η εξιλέωση του.
Όλα αυτά, είναι ένα σχόλιο πάνω στο σκηνοθετικό εγχείρημα του Σωτήρη Χατζάκη. Με προβλημάτισε η επιλογή αυτού του έργου. Όπως επίσης βρήκα πως χρειάστηκε λεπτό χειρισμό στο πως ο Γουάικ από μισογύνης μετατρέπεται σε μισάνθρωπος.
Οδήγησε τους χαρακτήρες μέσα στο σχιζοειδές έργο με συνέπεια στα δραματικά και κωμικά στοιχεία.
Το αξιοθαύμαστο του Χατζάκη, είναι η ενέργεια του επί σκηνής. Σαρωτικός, χειμαρρώδης, ανεξάντλητος. Θα μπορούσα να σκεφτώ χιλιάδες επίθετα, αλλά όλα δείχνουν ανεπαρκή μπροστά στην φοβερή σκηνική του παρουσία.
Αρκετά καλός, αλλά σίγουρα από καταβολής ρόλου όχι θυελλώδης, ήταν και ο Δημήτρης Μυλωνάς. Ο ρόλος του Χατζάκη, υποκριτικά ήταν τόσο απαιτητικός που θα ήταν ανώφελο να γίνουν συγκρίσεις. Μαζί είχαν καλή χημεία και λειτουργούσαν σε απόλυτο συγχρονισμό με τον παλμό του έργου.
Δεν γίνεται να μην κάνουμε ειδική αναφορά στην Έρση Δρίνη και τον Γιάννη Μετζικώφ. Η σκηνογραφία και το ενδυματολογικό κομμάτι έδεσαν άψογα με την ατμόσφαιρα.
Συνολικά, ήταν μια παράσταση που δικαιολογώ απόλυτα το hype της, με τις sold out παραστάσεις. Ένα πεδίο προβληματισμού χτισμένο πάνω σε καλές ερμηνείες, αυτό είναι το αναγκαίο πάντα στο θέατρο.
Λένα Παλαιολόγου
https://www.viva.gr/tickets/theater/slouth-2os-xronos-epityxias/