Η παράσταση Κόκκαλο της Ιόλη Ανδρεάδη, στο θέατρο Σημείο, εισβάλλει στο μυαλό σου με –μόνο- τον Γεράσιμο Γεννατά επί σκηνής να ενσαρκώνει τον Αντονέν Αρτώ. Ένας σκηνοθέτης και σεναριογράφος, μεταξύ άλλων, που το έτος 1946 βρίσκεται έγκλειστος σε κελί ψυχιατρείου, και οραματίζεται πως δίνει μια και τελευταία παράσταση σε ένα κοινό που πλάθει μόνος του.
Το σκοτάδι που τυλίγει αυτόν, ο λιγοστός φωτισμός, το λευκό πάτωμα του κελιού, σε βάζουν στο κλίμα
Η παράσταση είναι μια αφήγηση της πραγματικής σκληρής ζωής του Αρτώ, με θεατρικά μέσα. Ο Αρτώ με το σώμα, το πρόσωπο και τα χαρακτηριστικά του Γεννατά, μας αφηγείται τα πάθη του. Παίζοντας τον εαυτό του, ενσαρκώνοντας μικρούς αλλά τραυματικούς χαρακτήρες της ζωής του, χορεύοντας και τραγουδώντας. Ένας έξυπνος τρόπος να διηγηθεί κάνεις τις πίκρες, τις αλήθειες, τους έρωτες ενός τόσο ενδιαφέροντος και δημιουργικού όντος.
Ο άνθρωπος που πέθανε και ξυπνά μέσα στο φέρετρο, θέλοντας να βγει στον κόσμο, για να γυρίσει τελικά τρομαγμένος πίσω σ’ αυτό. Ο άνθρωπος λιοντάρι, ο άνθρωπος μέλος ενός freak show, είναι μόνο κάποιες από τις αναπαραστάσεις φάσεων της ζωής του Αρτώ και παίζονται μπροστά σου από τον ίδιο τον Αρτώ.
Ο Αρτώ, ένας καλλιτέχνης που έγραψε πολλά κείμενα και έργα, σκηνοθέτησε, νοσηλεύτηκε και κλείστηκε σε άσυλα, υπέστη 51 ηλεκτροσόκ, εθίστηκε στις ουσίες που θα τον έκαναν καλά, ερωτεύτηκε, φαντάστηκε και έπλασε το «Θέατρο της Σκληρότητας», αφού όλη του η ζωή ήταν μια αδυσώπητη σκληρότητα, ξετυλίγεται μπροστά μας χωρίς κανένα φίλτρο, μόνος σε ένα κελί με φανταστικούς θεατές όπου προσπαθεί να γίνει ορατός και ταυτόχρονα να μας αφυπνίσει! Σε πολλά σημεία το έργο είναι τόσο επίκαιρο, με την αφήγηση της σκληρότητας η οποία διαδραματίζεται μπροστά μας, την αναπαράσταση της καταστολής στα σώματα και τα μυαλά των διαφορετικών, την εξουσία των λίγων και δυνατών απέναντι στους αδύναμους.
Το Κόκκαλο, κατά την άποψή μου είναι μια παράσταση που αξίζει! Για τον Γεράσιμο Γεννατά έχουμε πειστεί από τις προηγούμενες δουλειές του πως πρόκειται για έναν ηθοποιό που μπορεί να κάνει τα πάντα με το σώμα του και προσωπικά τον θαύμασα στο «Περιοδεύων Θίασος». Εδώ το ξανακάνει!
Εκφράσεις προσώπου, κινήσεις σώματος, φωνή, όλα άψογα. Παίζει όλους τους ρόλους με μοναδική ακρίβεια και δεξιοτεχνία. Ο συνοδοιπόρος του, Γιώργος Παλαμιώτης, ντύνει κάθε φορά αυτό που συμβαίνει στη σκηνή με μουσική, απαραίτητη προσθήκη, κατά τη γνώμη μου, για την ολοκλήρωση του θεάματος. Καλή θέαση!