Είναι σημάδι του σύγχρονου καπιταλιστικού πολιτισμού στον οποίο διαβιούμε: ό,τι δεν βρίσκεται κοντά μας, δεν μας αγγίζει. Η ομάδα ex.anima έρχεται να μας φέρει κοντά με την ιστορία του Λεοπόλδου του Β΄, του «ιδιοκτήτη» του Κονγκό και, για όσους δεν γνωρίζετε την ιστορία, μέγα σφαγιαστή των Κονγκολέζων.
Η παράσταση «Leopold ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού» δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Αν θίγεστε εύκολα, αν βρίσκετε την τέχνη υπερβολική, αν δεν σας αγγίζουν οι δολοφονίες των σκλάβων, αυτή η παράσταση είναι για εσάς. Είναι μια μικρή καλλιτεχνική σφαλιάρα, πολύ καλά σκηνοθετημένη.
Η Μαίρη Ξένου για 90’ ερμηνεύει εξαιρετικά τον ρόλο της γυναίκας εκείνης που έχει έρθει για να μας ξυπνήσει από τον λήθαργο, να μας γεμίσει με τύψεις και να μας ζητήσει μια απλή πράξη εξιλέωσης, για της αμαρτίες του πολιτισμού μας.
Μέσα από την εριστική ερμηνεία της, ξετυλίγεται μπροστά μας η ιστορία ενός κατακτητή. Η ιστορία όλου του ανθρώπινου πολιτισμού. Οι θυσίες και το αίμα των αθώων, των αδύναμων, όλων όσων θεωρούνται κατώτεροι και δούλοι.
Μια ιστορία, που από μόνη της, φαινομενικά ίσως, δεν διαφέρει από τις υπόλοιπες. Μια ένταση, απόρροια του ιδιαίτερου συνδυασμού του κειμένου του Θανάση Τριαρίδη, της σκηνοθεσίας των Μαρία Τσομπανάκου-Βασιλική Κούλη και της σκηνικής παρουσίας της Μαίρης Ξένου. Μια ερμηνεία που σίγουρα διχάζει.
Η αμεσότητά της αναγκάζει τον θεατή να γίνει μέρος της ιστορίας. Του ιστορικού βάθους που επηρεάζει το σήμερα, με τρόπο τόσο υπόρρητο που σχεδόν έχουμε ξεχάσει τις φρίκες του παρελθόντος. Μπρος από τα μάτια μας, περνούν σκληρές εικόνες.
Και βγαίνοντας από το θέατρο αναρωτιέσαι αν σου άρεσε ή όχι η παράσταση. Και μετά σκέφτεσαι ότι το «μου άρεσε», «δεν μου άρεσε», είναι αποτέλεσμα πολλών παραμέτρων, οι οποίες συντελούν κατά τη διάρκεια μιας παράστασης.
Στην προκειμένη, δεν έχει σημασία αν μου άρεσε ή όχι η παράσταση. Σημασία έχει ότι το «Leopold ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού» με δυσκόλεψε, με ανακαίνισε. Είχε την δομή εκείνη, και κυρίως την ερμηνεία, που χρειάζεται ένα έργο για να αποτελέσει πηγή σκέψεων και συζητήσεων.
Είναι μια παράσταση που αξίζει τον χρόνο σας και τις σκέψεις που έρχονται μετά. Γιατί τελικά είναι εύκολο να σοκαριστούμε, αλλά πολύ δύσκολο να νιώσουμε πραγματικά.