Ο “Έντμοντ”, κατά τον συγγραφέα του έργου (Μάμετ), είναι ένα είδος “σύγχρονης παραβολής”. Μια “σύγχρονη μεσοαστική τραγωδία” με στοιχεία παρωδίας. Μια ιστορία που μιλά για τη βαθιά νόσο της δυτικής κοινωνίας. Γιατί “η κοινωνία είναι άρρωστη, όχι ο άνθρωπος” διευκρινίζει ο Μάμετ. Είναι ένα έργο, που αναφέρετε κυρίως στην Αμερικάνικη κοινωνία, ωστόσο μπορούν να γίνουν πολλοί παραλληλισμοί και με την Ελληνική. Μιλάει, ανάμεσα σε άλλα για τον ρατσισμό σε μια εποχή, που η Αμερική δεν είχε ακόμη βιώσει τις μεγάλες αναταραχές και τις συμπλοκές που την συγκλόνισαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80, λόγω των διαδοχικών περιστατικών βίας και των φυλετικών διακρίσεων
Το κεντρικό θέμα του «Έντμοντ», είναι η σύγχυση που παρατηρείται στις δυτικές καταναλωτικές κοινωνίες. Ένας άνδρας σε κρίση, που ζει μια ζωή χωρίς σκοπό. Αποφασίζει να ξεκινήσει την αναζήτηση της κοινωνική του ταυτότητας. Η πορεία του όμως είναι ξέφρενη και κινείται στα άκρα. Στην προσπάθειά του να επιβιώσει, γίνεται ρατσιστής, μισογύνης και ομοφοβικός. Βλέπει τις γυναίκες ως αντικείμενα. Διαθέτει όλες τις προκαταλήψεις και φοβίες του μέσου, λευκού, δυτικού, καθώς πρέπει άνδρα. Ενός ανθρώπου που όταν απελευθερώνεται από τα καθορισμένα πλαίσιά του, εκδηλώνει όλη τη βία και τον ρατσισμό που καταπιεζόταν μέσα του. Γίνεται πολύ επικίνδυνος. Διαθέτει μια έπαρση και διεκδικεί όλα όσα θεωρεί ότι του οφείλει η κοινωνία. Αλλά θα απογοητευτεί όταν ανακαλύψει ότι τα πάντα ορίζονται με βάση την εμπορική τους. Χάνει τον εαυτό του, αναζητώντας την πραγματική του ταυτότητα. Τιμωρείται. Σ’ αυτό το ταξίδι δεν θέλει να δώσει τίποτε. Θέλει μόνο να πάρει.
Μέσα από 23 σύντομες σκηνές, με λόγο αιχμηρό, πολιτικά μη ορθό, σκληρό, αλλά και με χιούμορ, ο συγγραφέας επιθυμεί να ενοχλήσει, να προκαλέσει και να ταρακουνήσει το κοινό. Το έργο σκιαγραφεί την κατάρρευση του αμερικανικού ονείρου σε μια κοινωνία όπου τα πάντα είναι αναλώσιμα και εμπορεύσιμα. Πρόκειται για μια σύγχρονη μεσοαστική τραγωδία, από την οποία δεν λείπουν τα έντονα στοιχεία παρωδίας. Δεν είναι ένα ρεαλιστικό έργο. Είναι μια σύγχρονη παραβολή.
Κατερίνα Ζάχαρη