Ο Γιάννης Λατουσάκης, ένας από τους πιο χαρισματικούς και πολύπλευρους ηθοποιούς της νεότερης γενιάς, μιλά στη Συλβάνα Παπαιωάννου για την πορεία του στη θεατρική σκηνή. Την τέχνη της υποκριτικής και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει όταν δουλεύει τόσο σε παιδικές όσο και σε ενήλικες παραστάσεις. Φέτος, τον βρίσκουμε σε τρεις πολυαναμενόμενες παραγωγές, φέρνοντας για ακόμα μια φορά τη σκηνή στο επίκεντρο της καλλιτεχνικής του έκφρασης.
Χαρακτηρίστηκες από συνεργάτιδα, υπέρ-ταλαντούχο πλάσμα. Πες μας λοιπόν ένα «ταλέντο» σου που δεν θα μαντεύαμε ποτέ;
Θα πω ότι ένα κρυφό μου ταλέντο είναι το άπλωμα ρούχων! Με ηρεμεί.
Πώς πιστεύεις ότι η μουσική μπορεί να ενισχύσει ή να αλλάξει την εμπειρία του θεατή σε μια παράσταση;
Θεωρώ πως η μουσική είναι βασικός συμπρωταγωνιστής των ηθοποιών σε μια παράσταση, όπως είναι και στον κινηματογράφο. Φανταστείτε μια σκηνή θρίλερ αφαιρώντας τη μουσική υπόκρουση ή αντικαθιστώντας τη με μια μουσική από ρομαντική σκηνή!
Έχοντας ασχοληθεί τόσο με παιδικά όσο και με ενήλικα έργα, ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζεις σε κάθε περίπτωση; Ποια είναι τα κοινά σημεία και οι διαφορές που έχεις παρατηρήσει μεταξύ των δύο κοινών;
Σε κάθε περίπτωση οι θεατές έρχονται να παρακολουθήσουν μια ιστορία γνωρίζοντας ότι αυτό που θα δουν θα είναι ψέμα, αλλά θέλοντας να πειστούν πως είναι αλήθεια! Τρέλα δηλαδή, ειδικά αν σκεφτείς ότι πληρώνουν και εισιτήριο! Συνεπώς, και στις δύο περιπτώσεις πρέπει ολόκληρη η ομάδα των ηθοποιών να είναι πιστή στο όραμα του σκηνοθέτη ώστε να πετύχει τον στόχο αυτόν. Η όμορφη διαφορά είναι ότι τα παιδιά δεν τα “κοροϊδεύει” εύκολα κανείς. Είναι οι πιο αυστηροί, ειλικρινείς και αγνοί κριτές που θα μπορούσε να έχει απέναντί του ένας θίασος.
Αγαπημένος ρόλος, που θα σκότωνες για να παίξεις και χειρότερος ρόλος, που θα σκότωνες για να μην παίξεις.
Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν μικροί ή μεγάλοι, καλοί ή αδιάφοροι ρόλοι. Πιστεύω ότι κάθε ρόλος έχει τη δική του βαρύτητα και παίζει τη δική του σημασία στην πλοκή μιας ιστορίας. Αν εξαφανίσουμε τους χαρακτήρες με τις λιγότερες ατάκες ή εμφανίσεις στη σκηνή, το έργο δε θα είναι πια το ίδιο. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μπορεί καν να “ανέβει”. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους θα ήθελα ή είναι πάντα χαρά μου να δουλεύω σε οποιοδήποτε έργο.
Τι είναι αυτό που σε εμπνέει όταν δημιουργείς και τι θα χαρακτήριζες ως creativity-blocker;
Με εμπνέουν πολύ οι καλοί άνθρωποι. Πρώτα καλοί στην ψυχή και σε δεύτερο επίπεδο εννοείται καλοί στη δουλειά τους. Σκηνοθέτης, ηθοποιοί, τεχνικοί του θεάτρου και όλοι οι συντελεστές χωρίς τους οποίους δε θα μπορούσε μια παράσταση να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα, είναι γρανάζια από μια μηχανή που για να δουλέψει σωστά πρέπει να είναι πραγματικά καλά κουρδισμένα και με απόλυτη συνεννόηση. Όταν κάποιος δεν έχει όρεξη, διαφωνεί μη παραγωγικά και δυσλειτουργεί μέσα σε ένα σύνολο. Τότε σίγουρα διακόπτει τη ροή της δημιουργικότητας.
Ποιες τρεις λέξεις θα χρησιμοποιούσες για να περιγράψεις τη σχέση σου με τη σκηνή, αν η σκηνή ήταν το κατοικίδιό σου; Ποιες ιδιοτροπίες θα είχε;
Σεβασμός, ηρεμία, αγάπη. Όπως ένα κατοικίδιο χρειάζεται χρόνο και “χάδι”, έτσι θεωρώ πως είναι και σε αυτήν την περίπτωση.
—————————————————————————————————–
Τη φετινή σεζόν, θα έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε τον Γιάννη Λατουσάκη επί σκηνής, εις τριπλούν. Λαμβάνει μέρος στις παραστάσεις:
Τα 39 Σκαλοπάτια, του Πάτρικ Μπάρλοου, σε διασκευή και σκηνοθεσία Μάκη Παπαδημητρίου, για 2η χρονιά στο Θέατρο Τζένη Καρέζη από 4 Νοεμβρίου
Ο Επιθεωρητής του Νικολάι Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, στο Θέατρο Γκλόρια από 24 Οκτωβρίου.
Το νησί των Θησαυρών, του Λούις Στήβενσον, σε διασκευή και σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, για 2η χρονιά στο Θέατρο Πόρτα από 26 Οκτωβρίου.