Πριν από έντεκα χρόνια, γνωρίσαμε τους Αγώνες Πείνας και το franchise που έκανε κυρίως γνωστή σε όλους μας την Jennifer Lawrence. Σήμερα, ήρθε η ώρα να πάμε εξήντα τέσσερα χρόνια πίσω από τα γεγονότα της πρώτης ταινίας και να δούμε πως ξεκίνησαν όλα μέσα από την ταινία, The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes (⭐⭐1/2).
Όπως ήδη ξέρουμε από τις ταινίες που προηγήθηκαν, οι Αγώνες Πείνας, είναι ένας θεσμός που δημιουργήθηκε μετά από έναν μακροχρόνιο και πολύνεκρο πόλεμο ανάμεσα στις Περιοχές και την Πρωτεύουσα, για να υπενθυμίζει σε όλους το πόλεμο που βιώσαν και τον φόρο αίματος που πρέπει να παρέχουν κάθε χρόνο για να παραμείνουν όλη ασφαλής και σε περίοδο ειρήνης.
Όμως έπειτα από δέκα χρόνια οι Αγώνες χάνουν θεατές και για να αποτρέψει την ακύρωση τους, η Dr. Gaul προσθέτει τους λεγόμενους μέντορες στο παιχνίδι για να βοηθήσουν τους παίκτες κάθε περιοχής να βγουν νικητές. Ένας από αυτούς τους μέντορες που προσπαθεί να κερδίσει την χαμένη τιμή του Οίκου του, είναι και ο Coriolanus Snow. Του ανατίθεται η παίκτρια από την Περιοχή 12, η Lucy Gray Baird. Όλα όσα ήθελε αλλάζουν έπειτα από την γνωριμία του μαζί της.
Η νέα ταινία του franchise βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο που κυκλοφόρησε το ’20, της Suzanne Collins. Ουσιαστικά μεταφερόμαστε έξι δεκαετίες πριν και βλέπουμε την άνοδο του President Snow στην εξουσία. Ο μεγάλος κακός της αρχικής κινηματογραφικής τετραλογίας, που τον υποδύθηκε τότε ο Donald Sutherland, στην εφηβεία του νοιάζονταν μόνο για το πως θα επαναφέρει την ξεπεσμένο Οίκο του στην πρότερη θέση του. Μαθαίνει ότι μέσω των Αγώνων Πείνας τελικά θα μπορέσει να πραγματοποιήσει ότι έχει ονειρευτεί αλλά μια αναπάντεχη γνωριμία θα αλλάξει όλον του το κόσμο.
Σε αυτό το στάδιο του franchise, ο θεατής γνωρίζει πολλά και σίγουρα δεν θα περιμένει να εκπλαγεί από την νέα ταινία. Όλα πάνω κάτω είναι ίδια και αυτό που αλλάζει είναι να μάθουμε για ποιον λόγο και πως ο Πρόεδρος Snow έγινε ο τύραννος που μάθαμε στις ταινίες που προηγήθηκαν. Ο Tom Blyth, που υποδύεται τον νεαρό Snow, δυστυχώς όσο και να προσπαθεί δεν μπορεί να κουβαλήσει στις πλάτες του την ταινία και να ανυψώσει τον ρόλο στα βαθμό που το έκανε ο Sutherland. Αν και δεν είναι κακός, αποτυγχάνει σε όλη την διάρκεια της ταινίας να κερδίσει την συμπάθεια του θεατή για να ενδιαφερθεί για την συναισθηματική του εξέλιξη μέχρι και το τέλος της ταινίας.
Σε αντίθεση με την Rachel Zegler, την ηθοποιό που έπαιξε την Μαρία στο West Side Story του ’21, που συγκεντρώνει τα βλέμματα και είναι το πάθος της που κινητοποιεί το όποιο ενδιαφέρον στην ταινία. Σίγουρα όχι σαν την Jennifer Lawrence αλλά και πάλι πιο πάνω από ολόκληρο το cast που χάνεται δίπλα της.
Η μεγάλη διάρκεια της ταινίας φαίνεται δικαιολογημένη αλλά όχι αρκετή, μιας και προς το τρίτο μέρος της ταινίας οι αποφάσεις που γίνονται μοιάζουν να έχουν μια νευρικότητα και να καταλήγουν σε ένα βεβιασμένο τέλος που αφήνει πολλά αναπάντητα ερωτήματα στον θεατή που φαίνεται ότι δεν υπάρχει η πρόθεση να απαντηθούν. Η Viola Davis κάνει τα πάντα με το υλικό που της δόθηκε και ο Peter Dinklage μοιάζει να περιφέρεται βαριεστημένα ανάμεσα στις σκηνές.
Μια διασκεδαστική ταινία με σαφή προβλήματα από το μέσο και μετά που δεν προσθέτει αλλά ούτε αφαιρεί από το μύθο του franchise. Είναι όμως ολοφάνερο ότι έλειπε η δυναμική της Jennifer Lawrence που κατάφερε και σφράγισε την ποπ κουλτούρα στο συγκεκριμένο franchise.