Η τελευταία εβδομάδα του Φεβρουαρίου, ήταν μια πολύ καλή εβδομάδα για τις νέες κυκλοφορίες στις σκοτεινές αίθουσες. Τα Πνεύματα του Ινισέριν διεκδικούν εννιά Όσκαρ.
Είμαστε σχεδόν δεκαπέντε μέρες πριν από την απονομή των Oscar και στις ελληνικές αίθουσες κάνουν πρεμιέρα δυο ταινίες που είναι υποψήφιες στην φετινή απονομή. Όμως η πρόταση της εβδομάδας είναι μια από αυτές. Φυσικά μιλάμε για το The Banshees of Inisherin (⭐⭐⭐⭐) – Τα Πνεύματα του Ινισέριν.
Ο Martin McDonaugh επιστρέφει με νέα ταινία ύστερα από τον καλλιτεχνικό και εισπρακτικό θρίαμβο του 2017, με την ταινία Three Billboards Outside Ebbing, Missouri. Ο ίδιος, προσωπικά, έχει προταθεί εφτά φορές στα βραβεία Oscar και έχει ένα από αυτά για μια ταινία μικρού μήκους το 2006. Ο άνθρωπος που έχει γράψει για το θέατρο τον Πουπουλένιο, επιστρέφει με μια ταινία που είναι προτεινόμενη για εννιά Όσκαρ.
Πριν από εκατό χρόνια, σε ένα μικρό νησί απέναντι από την Ιρλανδία και ενώ εκεί κυμαίνεται ο εμφύλιος πόλεμος, δυο φίλοι έχουν ως καθημερινό ραντεβού τους την συνάντηση τους στην παμπ του χωριού. Όταν ο ένας από αυτούς μια μέρα πηγαίνει στο ραντεβού τους αλλά δεν βρίσκει τον άλλον, αναρωτιέται τι να έχει γίνει. Στην προσπάθεια του να μάθει γιατί ο φίλος του δεν ήρθε στην καθημερινή τους συνήθεια, παίρνει την απάντηση ότι δεν είναι φίλοι πια. Στις επίμονες ερωτήσεις για ποιο λόγο δεν είναι πια φίλοι, με απόλυτη ειλικρίνεια ο άλλος του απαντά ότι είναι βαρετός και αν συνεχίσει να τον ενοχλεί, τότε θα ακρωτηριάζει κάθε φορά ένα από τα δάχτυλα του.
Μπορεί να ακούγεται μακάβριο αλλά ο McDonaugh για ακόμα μια φορά στήνει μια απόλυτα λειτουργική και ειλικρινή ιστορία που έχει ως θέμα την επαρχιώτικη στενομυαλιά και την στείρα καθημερινότητα που πολλές φορές φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με την ίδια του την ζωή. Σε ένα καταπράσινο σκηνικό παραδίδει με θεατρικό τρόπο την κρίση ταυτότητας του ενός αλλά και την αδυναμία κατανόησης των επιθυμιών του άλλου. Επιπλέον η ταινία μιλάει για τις φορές που παίρνουμε αποφάσεις χωρίς να υπάρχει κάποια αφορμή αλλά με την στάση μας γεννάμε την αφορμή που ίσως δεν θέλαμε εξαρχής.
Ο Colin Farrell, στον ρόλο του πολυλογά και μονοδιάστατου στην σκέψη Padraic, παραδίδει την πιο ώριμη ερμηνευτική του στιγμή και για αυτό κοντράρει στα ίσα για το βραβεία αντρικής ερμηνείας τον Brendan Fraser. Το ίδιο όμως μπορείς να πεις για τον Brendan Gleeson, Barry Keoghan και Kerry Gondon όπου ο καθένας φέρει εις πέρας την προσωπική ιστορία και τα βάσανα των ηρώων τους που κέρδισαν μια υποψηφιότητα και αυτοί. Η ταινία έχει υπέροχη φωτογραφία, ένα σκεπτικό που ίσως κουβαλάτε για μέρες μαζί σας και αποτελεί μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Όπως και η επόμενη ταινία, το Women Talking (⭐⭐⭐). Μπορεί να μην απέσπασε πολλές υποψηφιότητες αλλά κατάφερε να βρεθεί στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας και Διασκευασμένου Σεναρίου. Στις αρχές του 2010, σε μια απομονωμένη θρησκευτική κοινότητα, οι γυναίκες μαθαίνουν ένα μυστικό που αναιρεί όλα όσα ήξεραν και τους είχαν μάθει να ακολουθούν και να πιστεύουν. Οι εκπρόσωποι των γυναικών συναντιούνται σε έναν αχυρώνα για να συζητήσουν και να αποφασίσουν τι πρέπει να κάνουν σε σχέση με αυτό που έμαθαν και που είναι απόλυτα συνδεδεμένο με την ζωή τους στην κοινότητα αλλά και τους άντρες τους.
Η Sarah Polley σκηνοθετεί και γράφει το σενάριο μιας ταινία που θα μπορούσε να είναι η αληθινή μαρτυρία για το πως η πατριαρχία και η ανδροκρατούμενη κοινωνία συμπεριφέρεται και αντιμετωπίζει τις γυναίκες. Αλλά ακόμα πιο πολύ πως οι ίδιες οι γυναίκες φιλτράρουν τις συμπεριφορές ακόμα και όταν μαθαίνουν ότι είναι θύματα κακοποίησης. Μια σοβαρή ταινία, με δυνατές ερμηνείες που όμως για κάποιους ίσως δεν προσθέτει κάτι καινούργιο σε όλα όσα ήδη ξέρουν αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι απαραίτητη.
Η τρίτη ταινία της εβδομάδας είναι το Missing (⭐⭐⭐). Ένα θρίλερ γυρισμένο όχι με τον συνηθισμένο τρόπο αλλά ο θεατής βλέπει τα γεγονότα μέσω από τις κάμερες των κινητών ή υπολογιστών. Η June (Storm Reid) μένει μόνη της μια ολόκληρη εβδομάδα αφού η μητέρα της πηγαίνει διακοπές με τον νέο της αγόρι. Όταν η June θα πάει να πάει να παραλάβει την μητέρα της από το αεροδρόμιο την ημέρα του γυρισμού της και δεν θα την βρει, τότε η ίδια θα βρεθεί σε μια αλληλουχία γεγονότων για να μάθει το που είναι η μητέρα της σε μια ξένη χώρα μέσω των κινήσεων της στα social media.
Η ταινία μπορεί να ακούγεται ο ορισμός του b movie αλλά οι ανατροπές που συνεχώς παραδίδει, την κάνουν αυτόματα την καλύτερη επιλογή για εκείνους που θέλουν δράση, γρήγορη ψυχαγωγία και την ικανοποίηση να βρουν τι έγινε πριν από την πρωταγωνίστρια.
Τέλος, έχουμε το ντοκιμαντέρ για την ζωή του Bjorn Andresen, του παιδιού που το 1971 ο Visconti παρουσίασε ως Το Πιο Όμορφο Αγόρι Στο Κόσμο (⭐⭐) Βλέπουμε τα πρώτα του βήματα στο κόσμο τους θεάματος από την ανακάλυψη του από τον Visconti για την θρυλική ταινία Θάνατος στη Βενετία αλλά και τα τραύματα που του άφησε εκείνη η τρομακτική φήμη στην ζωή του και στις σχέσεις του μετέπειτα.
Χρήστος Βασιλακόπουλος