Υπάρχουν ταινίες που τις αναμένει κανείς λόγω του σκηνοθέτη, του θέματος ή και των πρωταγωνιστών. Όταν όλα αυτά μαζί συμπίπτουν τότε αμέσως η ταινία γίνεται το γεγονός της χρονιάς και όλοι θέλουν να την δουν και να έχουν γνώμη πάνω σε αυτήν. Μια τέτοια ταινία είναι και το House of Gucci.
Η δεύτερη ταινία του Ridley Scott για το 2021 (η μια ήταν έτοιμη εδώ και καιρό αλλά ξέσπασε η πανδημία) ρίχνει φως στην οικογένεια των Gucci, της άλλοτε οικογενειακής δυναστείας της μόδας, και συγκεκριμένα στην είσοδο της Patrizia Reggiani στην οικογένεια μέχρι και την δολοφονία του άντρα της, Maurizio Gucci με ηθικό αυτουργό την ίδια.
Όσο και αν κάποιος/α αγνοεί τα στοιχειώδη για την μόδα αλλά και για τους θρύλους που άλλαξαν τον κόσμο μέσα από τις δημιουργίες και καινοτομίες, σίγουρα θα έχει ακούσει για δυο δολοφονίες. Αυτή του Versace και αυτή του Gucci. Η μεν πρώτη πρόσφατα βρήκε τον δρόμο της στην μικρή οθόνη μέσα από την μίνι σειρά του Ryan Murphy και η δε δεύτερη κάνει πρεμιέρα σήμερα υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες ενός βετεράνου.
Η ταινία ακολουθεί την γνωριμία του Maurizio και της Patrizia, το ερωτικό της ειδύλλιο και την σχέση τους που φέρνει τα πάνω κάτω στην οικογένεια των Gucci, τόσο προσωπικά όσο και στην ίδια την εταιρία. Ακολουθούμε όλη την πορεία που η ίδια αλλά και ο άντρας της κατάφεραν να ”κλέψουν” τα κλειδιά της εταιρίας και να γίνουν εκείνοι αυτοί που όριζαν την μοίρα του φίρμας. Μέχρι και την τραγική κατάληξη του Maurizio από τα σχέδια της ίδιας του της γυναίκας.
Ο Scott, όπως και στο The Last Duel, ακολουθεί πιστά το σενάριο, θέλει να αφηγηθεί όσο περισσότερο γίνεται τα γεγονότα, ακόμα και αν αυτό σημαίνει παραδίδει μια ταινία με υπερβολική πληροφορία και για ορισμένους θεατές περισσότερη διάρκεια απ’ όσο χρειάζεται.
Ο ρυθμός είναι γρήγορος που σε σημεία φαίνεται βιαστικός με κάποια σκηνές να μην έχουν συνοχή. Σχεδόν ενοχικά μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι ίσως σε αυτή την ταινία λείπει όντως η ματιά του Ryan Murphy, γιατί αν και ο Scott φαίνεται ότι αντιμετωπίζει σοβαρά το θέμα ίσως θα έπρεπε να άγγιζε πιο πολύ το είδος της κωμωδίας παρά του δράματος.
Μπροστά στα μάτια σου έχεις την αίσθηση ότι εξελίσσεται κάτι στα όρια του camp και αυτό είναι κάτι που δεν μεταφράζεται εύκολα στα ελληνικά αλλά όσοι έχουν δει δουλειές του Muprhy θα κατανοήσουν αμέσως.
Όσο για τις ερμηνείες, σίγουρα όλοι θα αναρωτηθούν και θα θέλουν να μάθουν για την Lady Gaga. Με μια προφορά που δεν έχει συνοχή και θυμίζει περισσότερο σλάβικες καταβολές παρά γνήσιες ιταλικές, η Gaga σίγουρα έχει εξελιχθεί υποκριτικά από την τελευταία ταινία στην οποία έπαιξε και ξέρουμε όλοι ποια είναι αυτή.
Σε αρκετά σημεία είναι υπερβολική αλλά είναι η περσόνα της Reggiani που σε κάνει να σκέφτεσαι τα κίνητρα και τις σκέψεις εκείνης την γυναικάς και όχι η ερμηνεία της Gaga που κλέβει την παράσταση. Αν για κάποιο λόγο βρεθεί στο δρόμο για τα Oscar και πόσο μάλλον κερδίσει μια υποψηφιότητα, θα είναι λόγω του ονόματος της και όχι αυτού που έχει καταφέρει σε αυτή την ταινία.
Ο πάντοτε καλός Adam Driver σε αυτή την ταινία είναι ενοχικά μέτριος, λες και ο ίδιος κρατάει δυνάμεις και παίζει στον αυτόματο πιλότο ενώ ο Jeremy Irons φέρει για ακόμα μια φορά την αριστοκρατική προσωπικότητα σε ένα ρόλο που χρειάζεται κάτι τέτοιο.
Ο Jared Leto είναι κυριολεκτικά αγνώριστος. Με την προσθετική και το μακιγιάζ, αντικρίζεις έναν άλλο άνθρωπο που ο Leto καταφέρνει και τον γεμίζει με την κατάλληλη ερμηνεία για να φανεί ως μια καρικατούρα ενός ανθρώπου που δεν συμβαδίζει με την κοινή λογική και συνήθως είναι ο περίγελος όλων.
Αυτός που διασώζεται απ’ όλο αυτό είναι ο Al Pacino. Ο θρύλος του κινηματογράφου, διάσημος για της επί οθόνης εκρήξεις του και σκηνές μεγάλης έντασης, σε αυτή την ταινία είναι ο πιο μετρημένος όλων. Προσφέρει την ανακούφιση που χρειάζεται ο θεατής τόσο για να γελάσει όσο και να δει μια πραγματικά καλή ερμηνεία.
Στο σύνολο τους οι ηθοποιοί δυσκολεύονται να έχουν χημεία μεταξύ τους με αυτήν του Pacino και Leto να ξεχωρίζει.
Μετά το πέρας της ταινίας αν είσαι ένας ψύχραιμος θεατής λίγα θα σου έχουν εντυπωθεί στο μυαλό. Αν είσαι σκληροπυρηνικός θαυμαστής της Lady Gaga σίγουρα θα ξεπεράσεις τα δέοντα και θα μιλάς μόνο για εκείνη αλλά αυτό δεν είναι κινηματογράφος.
Η ταινία αν αντιμετωπιστεί ως μια επιλογή που κλείνει προς την κωμωδία, ίσως θα είναι για κάποιους μια έξοχη επιλογή για την έξοδο τους προς τον κινηματογράφο.
Μια υπενθύμιση και πρόβλεψη είναι ότι αν βρεθεί με αρκετές υποψηφιότητες στα Oscar θα είναι η νίκη των lobby και της διαφημιστικής καμπάνιας και όχι της πραγματικής αξίας.
⭐⭐
Χρήστος Βασιλακόπουλος