Το 2016 κυκλοφορεί το Rogue One και μέχρι και σήμερα θεωρείται, ίσως, η καλύτερη ταινία του franchise του Star Wars στην νέα εποχή. Ο Gareth Edwards μπόρεσε μέσα σε μια ταινία να αξιοποιήσει την νοσταλγία, να φέρει μια νέα πνοή και τέλος να αναδείξει το πνεύμα του συγκεκριμένου σύμπαντος χωρίς να έχει τα δεκανίκια του Slywalker saga. Εφτά χρόνια μετά, επιστρέφει με την καινούργια του ταινία που ήδη λαμβάνει θετική ανταπόκριση από μεγάλη μερίδα των κριτικών. Μιλάμε για την ταινία, The Creator (⭐⭐⭐).
Η ταινία ξεκινάει με μια αναδρομή στο πως η τεχνολογία και στην συνέχεια τα ρομπότ και η τεχνητή νοημοσύνη μπήκαν στις ζωές των ανθρώπων και έφτασαν σε τέτοια ακμή που σχεδόν οι άνθρωποι δεν έκαναν τίποτα από μόνοι τους. Έπειτα ήρθε ένα καταστροφικό συμβάν, όπου η τεχνητή νοημοσύνη έριξε μια βόμβα στο κέντρο του Los Angeles και αφάνισε μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Τότε η κυβέρνηση των Η.Π.Α. κήρυξε πόλεμο ενάντια στα ρομπότ και στράφηκε ενάντια στην Ασία, όπου εκείνοι τους έδωσαν καταφύγιο και την δυνατότητα να συνυπάρχουν. Η ταινία μας τοποθετεί χρονικά στην έρευνα των Αμερικανών να βρουν τον εγκέφαλο της τεχνητής νοημοσύνης, πριν αυτός κατασκευάσει ένα νέο υπερ-όπλο που θα αλλάξει τις ισορροπίες του πολέμου.
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης όταν ανακοίνωσε το συγκεκριμένο project δήλωσε ότι η πηγή της έμπνευσης του για την συγκεκριμένη ταινία είναι ταινίες όπως: το Αποκάλυψη Τώρα, Blade Runner, Rain Man και Ε.Τ. o Εξωγήινος. Ταινίες που διαπραγματεύονται την σχέση του ανθρώπου με την τεχνολογία, την εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης αλλά και την διαμάχη του ανθρώπου με τα συναισθήματα του και τον ψυχισμό του. Η ταινία παίρνει ξεκάθαρα θέση χωρίς να κρατά ισορροπίες σε πολλά θέματα και ιδιαίτερα στην αποτύπωση της επιβολής και των αποτελεσμάτων ενός πολέμου ενάντια στην αλήθεια αλλά και σε ότι είναι διαφορετικό από εμάς. Μπορεί το σενάριο να μην ανακαλύπτει την πυρίτιδα σε σχέση με το ποιος φταίει και να είναι αρκετά μέτριο για το ποιος φέρει την ευθύνη ανάμεσα στον άνθρωπο και την τεχνητή νοημοσύνη αλλά το παρουσιάζει με έναν τέτοιο τρόπο που δεν προσβάλλει την νοημοσύνη του θεατή.
Μεγαλύτερο ατού της ταινίας είναι τόσο τα ειδικά εφέ όσο και η φωτογραφία της. Οι φωτισμοί και η χρωματική παλέτα είναι πραγματικά υπέροχες και ο ρυθμός που έχει επιλεχθεί από μέρους της σκηνοθεσίας αφήνει την ταινία να ”αναπνέει” και να δίνει την δυνατότητα στον θεατή να απολαύσει αυτό που έχει μπροστά του σε αντίθεση με άλλες ταινίες που κατακλύζονται από σκηνές που ξεχειλίζουν από τεστοστερόνη και αδρεναλίνη. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξεφεύγει σε ρυθμό και συνοχή που είναι απαραίτητα για να κρατήσει ο θεατής το ενδιαφέρον του αμείωτο.
Ο John David Washinghton, που κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι αρκετά καλός και μας υπενθυμίζει το τι είναι ικανός να κάνει, μιας και οι επιλογές του τελευταία χρόνια δεν είναι ενδεικτικές όπως στην ταινία του 2018, BlacKkKlanman. Όμως είναι η παρουσία της Madeleine Yuna Voyles, της νεαρής κοπέλας, που κλέβει τις εντυπώσεις και που προκαλεί την συγκίνηση του θεατή σε πολλές σκηνές μέσα στην ταινία.
Με έναν αέρα από το Rogue One αλλά με σαφή συνέπεια πάνω στα ζητήματα που θέλει να θέτει ο σκηνοθέτης, η ταινία είναι μια καλή επιλογή που ανταμείβει το θεατή για το είδος του sci fi.
Χρήστος Βασιλακόπουλος