Από το 1989, ο Steven Soderbergh, έχει δώσει στο κινηματογράφο πάνω από σαράντα ταινίες διαφορετικής θεματικής αλλά συγκεκριμένης αισθητικής. Ειδικά σε αυτή τη δεκαετία έχει δώσει ήδη αρκετές διαφορετικές ταινίες και επιστρέφει με την δεύτερη του μέσα στην ίδια χρονιά και ο τίτλος της είναι Black Bag (⭐⭐⭐1/2).
Ένα ζευγάρι που εργάζεται σε μια βρετανική υπηρεσία πληροφοριών καλείται να βρει έναν προδότη ανάμεσα στα μέλη της υπηρεσίας που έχει στη κατοχή του ένα επικίνδυνο λογισμικό. Παράλληλα το ζευγάρι πρέπει να διαχειριστεί την περίπλοκη σχέση τους που μοιάζει να θολώνει τις γραμμές της επαγγελματικής εχεμύθειας και της εμπιστοσύνης ανάμεσα τους. Όλα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα, όταν ο ένας εκ των δυο καλείται να ερευνήσει το άλλο του μισό ως το πιθανό προδότη που ψάχνουν.
Ο Soderbergh επιστρέφει σε αυτό που ξέρει καλύτερα, μετά τον πειραματισμό του με την ταινία PRESENCE και το είδος του ψυχολογικού θρίλερ/τρόμου, σε ένα κατασκοπευτικό δράμα με λεπτές ισορροπίες που με κλιμακωτή ένταση φτάνει στη κορύφωση της αποκάλυψης. Με όπλα την μουσική και το γρήγορο μοντάζ, όπως έκανε και στη ταινία Ocean’s Eleven και στα sequel της, ο Soderbergh καταφέρνει ξανά και δημιουργεί ένα κλίμα στο θεατή που τον συμπαρασύρει και τον αιχμαλωτίζει στη δράση της ταινίας με αποτέλεσμα να μην χάνει λεπτό και να ταυτίζεται με τους πρωταγωνιστές.
Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι είναι η Cate Blanchett και ο Michael Fassbender. Η Blanchett μας υπενθυμίζει, για μια ακόμα φορά, ότι πρόκειται για την μεγαλύτερη ηθοποιό της γενιάς της, που με απόλυτη θεατρική αύρα μπορεί να παίξει τα πάντα και να διασωθεί ακόμα και αν συμμετέχει σε επιλογές φιάσκο όπως η προηγούμενη ταινία της Borderlands. Ενώ ο Michael Fassbender μοιάζει να επαναλαμβάνει την ερμηνευτική οδό που επέλεξε για τον ήρωα του στη ταινία The Killer αλλά δεν φαίνεται να ”κλωτσάει” τόσο πολύ και σε αυτή τη ταινία. Εξυπηρετεί μια χαρά τις ανάγκες της ταινίας και μαζί με την Blanchett έχουν μια περίεργη χημεία που εξυψώνει την ταινία ακόμα περισσότερο.
Η ταινία Black Bag δεν ανακαλύπτει ξανά τον τροχό αλλά ούτε και την φωτιά. Είναι μια ταινία συγκεκριμένου είδους που τιμάει τους κανόνες και τους αξιοποιεί ανάλογα. Ο θεατής στο Black Bag είναι ξεκάθαρο από την αρχή τι έχει επιλέξει να δει και ίσως να υποψιάζεται την όποια ανατροπή από την αρχή. Αλλά αυτό δεν αφαίρει το γεγονός ότι πρόκειται για μια διασκεδαστική ταινία που απευθύνεται σε όλους που θέλουν να περάσουν δυο χαλαρές ώρες στο κινηματογράφο και όχι κολλημένη για ακόμα μια φορά στο καναπέ τους.
Βασιλακόπουλος Χρήστος